Het Israëlische apartheidsbeleid is, een treiter- en onderdrukkingsbeleid: families die door een willekeurige grens uit elkaar gerukt zijn en voor de komst van de mobiele telefoon naar elkaar moesten schreeuwen over de grensmuur want er was geen elektriciteit voor telefoons. Elektriciteit is er ook nu nog maar een paar uur per dag, Israël beslist wanneer. Er zijn grindpaadjes voor Palestijnen, met ernaast asfaltwegen voor kolonisten, om de minderwaardigheid van Palestijnen te benadrukken. Israëli’s die alle rechten krijgen met hun paspoort, Palestijnen die nergens heen mogen, mensen die uren in de rij staan bij een checkpoint om naar hun werk te mogen.Als je trouwt met een Israeli kun je automatisch een Israëlisch paspoort krijgen, maar niet als je als Palestijn met een Israeli trouwt, dan niet. Noodzakelijk ziekenhuisbezoek kan niet buiten de Gazastrook kunt zonder toestemming van de Israëlische regering en dat die toestemming vaak zo lang op zich laat wachten, dat mensen overlijden. De Palestijnse douane weigert een stempel in paspoorten te zetten omdat je anders Israël niet meer uit zou komen door gedoe met de douane, de vragen die de Israëlische overheid aan mensen stelt bij vertrek: heb je Arabische mensen ontmoet? Zijn er Arabische mensen in de buurt geweest van je bagage?