Wanneer hoop een eufemisme wordt

800 statusloze Surinamers wachten al 43 jaar

Het is altijd weer verbazingwekkend waartoe onze rechtstaat in staat is. Vooral als het gaat om de zogenaamde vreemdeling in ons midden. ‘Er gloort hoop’ kopte een medium dat vertelde dat 800 stateloze Surinamers in Nederland nu eindelijk een diploma, uh, ik bedoel paspoort, krijgen.

Nederland heeft het nooit gehad op vreemdelingen. Vooral als ze bruin zijn. Vooral als ze de kleine lettertjes niet gelezen hebben. Vooral als ze een dag te laat zijn met het aanvragen van het Nederlands staatsburgerschap.

‘Ja, maar ze hadden in 1975 vijf jaar de tijd om die aanvraag in te dienen. Dus, ja, het houdt een keer op, hè’. En dus waren 800 stateloze Surinamers aangewezen op zichzelf en konden ze geen uitkering of verzekering krijgen. En vooral: ze hoorden er niet bij.

Het laat maar zien dat de toeslagenaffaire slechts een van de vele parels is aan de ketting van Nederland beleid tegenover de ander. Wie zij ook mag zijn. We konden het mooi zien in de recente serie De Joods Raad, waar de nazi’s in hun poging de Joden te deporteren uiterst effectief werden geholpen door Nederlandse overheidsinstellingen.
Ook zie je in de film hoe de Joden die na de oorlog terugkeren uit de concentratiekampen door Nederland bejegend worden. Beschamend. Mensonterend.

Nu we toch bezig zijn, kan ik ook nog even de politionele acties noemen. Het gaat dus niet zomaar om een recente trend in onze samenleving. Onze samenleving is onherbergzaam voor vreemdelingen. Wij verschuilen ons graag achter de officiële regels en gebruiken die om mensen buiten te sluiten.

Misschien lag hier een taak voor de koning. Dat hij zich als staatshoofd niet druk maakt om zijn politiek-correcte woordkeuze bij zijn moreel appel in zijn kersttoespraak, maar liever de minister-president belt en zegt: ‘Hé Dries, Ruud, Wim, Mark, Dick, help nou verdomme eens die stateloze Surinamers zodat ze verzekerd kunnen zijn en een uitkering aan kunnen vragen.’

Als je na 43 jaar nog durft te spreken van hoop voor deze mensen, bezig je een eufemisme. Want deze mensen hebben na 43 jaar geen hoop nodig, maar gewoon een Nederlands paspoort.

Inmiddels is de beslissing genomen: het eufemisme hoop wordt omgezet in daden.
Wie wil na zo’n behandeling nog Nederlands staatsburger zijn? Ik weet het niet. Maar je moet wat. Zelfs als het mosterd na de maaltijd is.

Na 43 jaar hopen zijn ze oud. Moeten ze nu gaan vechten voor hun AOW?